Επισκέπτομαι τα Κύθηρα τα τελευταία είκοσι τρία χρόνια. Αρχικά, ερχόμουν ως παιδί που απλά ακολουθούσε τους γονείς του κατά την διάρκεια των σχολικών διακοπών, για περίπου δεκαπέντε μέρες. Τότε, μια επιτυχημένη ημέρα εξαρτιόταν από την πραγματοποίηση τριών στόχων: να ξεπεράσω σε ύψος τη βουτιά της προηγούμενης ημέρας από τα βράχια της παραλίας στο Καψάλι, να φάω κεφτεδάκια με σάλτσα ντομάτας για μεσημεριανό, και να διώχνω τις σφήκες με τη μυγοσκοτώστρα την ώρα του ατελείωτου «μεσημεριανού ύπνου».
Λίγο λίγο, η ζωή μου οργανώθηκε γύρω από αυτό το όλο και μεγαλύτερο ταξίδι. Η επιλογή των σπουδών μου, έπειτα της δουλειάς μου… Όλα για να έχω την ελευθερία να κολυμπάω στον Λιμνιώνα ένα απόγευμα του Ιουλίου, για να αγναντεύω τον απέραντο ήλιο να χάνεται μέσα στη θάλασσα, και για να αναπολώ αυτές τις στιγμές μέχρι το επόμενο καλοκαίρι.
Όταν είμαι στο Παρίσι, τα Κύθηρα είναι συνεχώς στο μυαλό μου. Πότε? Ποιες ημερομηνίες? Για πόσο διάστημα φέτος? Περιμένοντας τα Κύθηρα… Και τελικά, είμαι εδώ, διατείνοντας το χρόνο. Πρωινά ξυπνήματα, ξενύχτια, σύντομοι ύπνοι. Κοιτάζω το αεροπλάνο που είναι να με πάει πίσω, ελπίζοντας κάπως εγωιστικά ότι θα προσπεράσει το αεροδρόμιο και θα φύγει. Μια παραπάνω ώρα, μια παραπάνω μέρα... ακόμη καλύτερα εάν το επόμενο πλοίο για την Αθήνα είναι σε τρεις μέρες...
Όταν είναι ώρα να φύγουμε, προσπαθούμε να πάρουμε κάτι από το νησί μαζί μας, για να κάνουμε την αναμονή ως την επόμενη φορά μικρότερη, να παρατείνουμε το ταξίδι μέχρι να επιστρέψουμε. Παίρνουμε λάδι, αλάτι και μυρωδικά. Μέλι, συνταγές και υφάσματα. Τα πάντα, από μάραθο μέχρι καρέκλες. Κάποιοι έχουν υιοθετήσει σκύλο στο νησί.
Και αυτό ακριβώς είναι που θέλω να μοιραστώ μαζί σας: οράματα, ορόσημα, οδηγούς μνήμης. Και ελπίζω πως αυτά τα σχέδια, σαν ενθύμια, θα σας ταξιδεύουν στα Κύθηρα και θα σας κάνουν να αισθάνεστε ότι είστε εκεί ακόμα και όταν δεν είστε.
