«Στην έκθεση "ψηφιδες χρονου", η Μαρία Σχινά χρησιμοποιεί σπαράγματα παλιών φωτογραφιών αλλά και επιστολών αλληλογραφίας, σαν το βασικό υλικό των εικαστικών της συνθέσεων. Πακτώνοντας τις εικόνες στο κερί και χαρίζοντάς τους μια θέση στο δομημένο της χώρο, τις αφήνει να κείτονται εκεί σαν ιερές τεφροδόχοι ενός μακρινού παρελθόντος.
Η νέα υλική τους υπόσταση μεταβάλλει την εμπειρία θέασής τους, και το αντικείμενο που προκύπτει δείχνει να αδιαφορεί για τη φέρουσα πληροφορία και να νοιάζεται μόνο για τη μαγεία που «εγκλωβίζει το χρόνο». Η ανάσυρση της μνήμης γίνεται έτσι πιο πλήρης, ανακαλώντας όλες τις αισθήσεις. Όσο για το παρελθόν, αυτό υπονοείται δυναμικό, συνεχές και γεμάτο από την αγωνία του αποχωρισμού και της επανασύνδεσης».
Παναγιώτης Λευθέρης
