«Η ζωγραφική της Δάφνης Πετροχείλου ιδρύει μια αδαμική σχέση με τον κόσμο, ονοματίζοντας από την αρχή τα πράγματα που την περιβάλλουν σαν άλλος Αδάμ. Η δουλειά της, είναι με άλλα λόγια μια ζωγραφική σπουδή των αέναων εφήμερων στοιχείων του κόσμου, αλλά και των εφήμερων χρηστικών αντικειμένων του ανθρώπου: της θάλασσας, των δέντρων και των καρπών τους, των λουλουδιών και των γυάλινα βάζων τους, ποτήρια, τραπέζια και καρέκλες, πήλινα πιάτα. Οι πίνακές της μπορούν κάλλιστα να χαρακτηριστούν σπουδές, με την αρχέγονη όμως σημασία του όρου, που υποδηλώνει την ατέρμονη προσπάθεια εκμάθησης του προς μελέτη αντικειμένου, του φυσικού, εν προκειμένω, κόσμου που την περιβάλλει. Η Δάφνη Πετροχείλου σπουδάζει τον κόσμο, επιλέγει συνειδητά τη σπουδή ως τρόπο προσέγγισης των πραγμάτων, οικειοποιούμενη έναν υποτιμημένο σήμερα όρο, τη σπουδή, τον οποίο οι καλλιτέχνες ταυτίζουν με την παροδικότητα των ακαδημαϊκών σπουδών, το αναγκαίο κι αναγκαστικό – επώδυνα βαρετό ενίοτε – στάδιο που διαχωρίζει τον φοιτητή απ’ τον καλλιτέχνη. Όπως όμως στρέφει το βλέμμα και το ενδιαφέρον μας στα στοιχειώδη και πρωταρχικά στοιχεία του κόσμου, αλλά και της ζωγραφικής σπουδής, λ.χ. σ’ ένα μήλο ή σ’ ένα μπουκέτο φρέζες, τα αχαμνά και υποτιμημένα καταναλωτικά η αισθητικά αγαθά, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, ή μάλλον ταυτόχρονα, μας καλεί να επιστρέψουμε στη σπουδή των πραγμάτων και του κόσμου μέσα από τη δουλειά της. Όταν μιλούμε για σπουδή εννοούμε την προσπάθεια απόδοσης του υαλώδους του γυαλιού στο συγκεκριμένο κυθηραϊκό φως και της υφής των πετάλων του λουλουδιού ή της επιδερμίδας του φρούτου. Την παρουσία του εφήμερου ή την αύρα του. Η δουλειά αυτή οφείλει την αξία και τη δύναμή της στην παντελή απουσία του συνήθους συναισθηματισμού που συνήθως συνοδεύει τέτοιου είδους σπουδές. Δεν πλησιάζει την ύλη με νοσταλγία, αλλά με γνήσια και γόνιμη απορία. Και οι μεγάλες απορίες προσεγγίζονται μονάχα μέσω της εμμονικής επανάληψης. Εξου και η Δάφνη Πετροχείλου θέτει ξανά και ξανά τα ίδια ερωτήματα σχετικά με τη αγαστή σχέση φωτός και χρώματος. Ρίχνοντας σαν άλλος Αδάμ ένα νέο κάθε φορά βλέμμα στον κόσμο. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, το ίδιο δηλαδή βλέμμα, αντιλαμβάνεται και αποτυπώνει τους ανθρώπους: στην εφήμερη στιγμή τους. Παγώνοντας την παροδική σωματική κίνηση ή παγιώνοντας την παροδική εφήμερη σχέση, όπως ο έρωτας. Στην καταναλωτική εποχή της παροδικότητας των αντικειμένων του κόσμου, όπου τα αντικείμενα λογίζονται ως μελλοντικά απόβλητα, η Δάφνη Πετροχείλου πασχίζει να αποτυπώσει την παροδικότητα ενός συγκεκριμένου λεμονιού με ίδιο ακριβώς τον τρόπο που αποτυπώνει την παροδικότητα ενός συγκεκριμένου προσώπου. Γι’ αυτό και οι πίνακές της ασκούν τέτοια σαγήνη επάνω μας, αναδεικνύοντας το αιώνιο μέσα στο εφήμερο της ανθοφορίας ενός δέντρου. Αποκαλύπτοντας τον αιώνιο χαρακτήρα της θνητής μας φύσης».
Σπύρος Γιανναράς
